窗中灯冷晕重绿,窗前西风叶相逐。晓霜披瓦月上轩,枕梦不成雁声续。
拂衣起步行绕壁,万虑无成泪沾臆。铁房老剑涩不青,闪系八柱不可索。
白昼出门归路迷,冬日易夜还空归。人将豪杰视如草,天困英雄未与时。
长鲸滞斩海波摇,塞甲不卷边尘嚣。吾徒憔悴乃如此,安得长喙呼重霄。
何处难忘酒,王朝四海中。鱼鸢上下乐,羌狄朔南通。
万玉丛丹陛,千簪合辟廱。此时无一盏,何以乐成功。
何处难忘酒,穷才世不知。出门无直道,开口碍当时。
白发无端速,青山不忍期。此时无一盏,何以慰忧思。
讷公匡庐老,诗句整以雅。标韵乐天淳,不肯外礼假。
所居远城市,绝俗就闲暇。岗崖道路恶,亦为佳客下。
余虽昔所闻,相见今乃乍。爱其语言好,超绝忽世跨。
马舁就其居,灯火共清夜。惜不见其壮,已老吁可讶。
高才可施用,售世嗟无价。临别更何论,共是忘言者。
湍激日蹙蹙,风棱势漫漫。奈何舟上人,试死才一间。
苟不以利涉,安坐思诚艰。客虽惧谋梁,而木嗟在山。
哭莫傍沧海,泪落长海流。流深风涛多,驾荡覆我舟。
不若洒春草,荆榛芜蔓茎。怨气触草死,犹得香兰生。
敖耶学耶,为来往耶。衣之荼荼,冠膝膝耶。何进趋之舒,不若退走之速耶。
虽终不吾听兮,犹无贻我嗟。
秋风吹人有高兴,醉怀感物伤盛衰。秋来纵得蒿艾死,岁晚已非兰蕙时。
哀歌不入俗耳听,大笑自与万古期。长鸿冥冥尔飞好,虽有缯缴安所施。
提壶聒聒惟呼酒,杜宇喧喧只说归。坐怪鸟声皆有取,静于人事益知非。
已嫌世浊胡为混,能待河清固已稀。为语夷齐既甘饿,可能分我首阳薇。
何处难忘酒,王臣立荩方。群邪终自直,万死不摧刚。
社鼠旁难塞,龙鳞逆易伤。此时无一盏,何以洗忧肠。
岁事荒凉晚易悲,西风日夜弄寒威。秋来寡妇尤勤织,谁是行人未有衣。
常恐衰颜随节换,空看落叶倚风飞。从来最是悲秋者,况是悲秋客未归。
亡羊奔奔,岂不有邻。子可闭门,亡羊不复。去何自逐,身则非牧。
雾濛濛兮水漰漰,谓兄无行兮兄行。不忍一失于邻而忍失厥身,虽然殒子之身兮,其亦如亡羊之邻。
不作明堂柱石臣,要当归去老江滨。不知何处田堪买,抛却浮生一片尘。
请登录或注册