击剑高歌四顾遐,男儿何事系如瓜。蛟龙不是池中物,燕雀乌知陇上嗟。
命有傥来犹未耳,天徒生我使穷耶。谢安未是才难者,底事苍生却盛誇。
湍激日蹙蹙,风棱势漫漫。奈何舟上人,试死才一间。
苟不以利涉,安坐思诚艰。客虽惧谋梁,而木嗟在山。
二夷之来始何自,乘我中国方迷昏。各投阴诬张诞妄,寻附罅隙为株根。
例誇难能压甚畏,钓博天下要推尊。其流汗漫已不制,尚自冲荡洪其源。
一戎中侵欲内侮,犹遣万甲疆场屯。何哉二戎日内坏,不思刷去仍资存。
尝闻古人第气类,皆以夷敌禽兽论。惜乎无伦弗礼义,几希不得人相扪。
吾观世之陷此者,不啻火立足向燔。岂期之子既自悟,不思跳出乃欲𨀛。
余方往就西北食,闻子亦整东南辕。虽然去就固在子,安忍惜手不试援。
山头斫竹下作竿,系钩沉水坐岸观。饵微水浊鱼不干。
栖迟终日或有得,归去犹可妻子欢。
窗中灯冷晕重绿,窗前西风叶相逐。晓霜披瓦月上轩,枕梦不成雁声续。
拂衣起步行绕壁,万虑无成泪沾臆。铁房老剑涩不青,闪系八柱不可索。
白昼出门归路迷,冬日易夜还空归。人将豪杰视如草,天困英雄未与时。
长鲸滞斩海波摇,塞甲不卷边尘嚣。吾徒憔悴乃如此,安得长喙呼重霄。
亡羊奔奔,岂不有邻。子可闭门,亡羊不复。去何自逐,身则非牧。
雾濛濛兮水漰漰,谓兄无行兮兄行。不忍一失于邻而忍失厥身,虽然殒子之身兮,其亦如亡羊之邻。
何处难忘酒,登贤入用初。一身兼禹稷,四海再唐虞。
去圣千年恨,明时一日舒。此时无一盏,何以酹亨衢。
叩几悲歌涕满襟,圣贤千古我如今。冻琴弦断灯青晕,谁会男儿半夜心。
来何必召云,去何必飞天。我名不为龙,何能雨尔田。
讷公匡庐老,诗句整以雅。标韵乐天淳,不肯外礼假。
所居远城市,绝俗就闲暇。岗崖道路恶,亦为佳客下。
余虽昔所闻,相见今乃乍。爱其语言好,超绝忽世跨。
马舁就其居,灯火共清夜。惜不见其壮,已老吁可讶。
高才可施用,售世嗟无价。临别更何论,共是忘言者。
斯道久泯泯,斯人固悠悠。归豚非吾心,在礼恶不酬。
从人效屈伸,俯仰不自由。于命有当然,信矣何足羞。
万钟岂不多,财得孟子辞。千乘友子思,犹曰须我师。
古贤不易养,养贤则已而。今贤养自易,无于古加疑。
自吾暨阳居,已见月四周。流年不我谋,寒暑忽已遒。
老来何足叹,苟死固可羞。子今用力薄,暮齿将何收。
请登录或注册