自笑酸寒老孟郊,厌看俗事聚牛毛。故乡甚爱鲈鱼美,冷掾何嫌马骨高。
少日宦情原淡泊,凉风客鬓转刁骚。荷衣槐笏徒拘束,不似芒鞋白纻袍。
霜纨如月胜吴纱,彷佛蟾宫路未赊。涤暑自宜斟瑞露,凭虚谁肯乞飞霞。
荒城蔓草生萤火,古濑西风起浪花。梦里仇山归未得,竹篱茅屋趁溪斜。
驿路梅花漠漠寒,绒衫絮帽出长安。悬知客久归心切,自觉交深别语难。
春入西江随马去,山留残雪待人看。青原白鹭如相问,十载湖滨只钓竿。
高捲书帘雨气寒,螺屏拥髻赴沧湾。去天一握屋上屋,斜日几重山外山。
地展画图增暮景,风吹笑语落人间。栖鸦已寂归云急,却怪云犹未得閒。
正忧蕴蕴与隆隆,怪得连朝起大风。酷日从今宜敛暑,大王自古解称雄。
中庭老树吹将折,破屋重茅卷已空。可是南溟茝欲化,爰居先避鲁门东。
乾坤身世一蘧庐,南北东西总可居。此去三年韩博士,向来四壁马相如。
移文早遣仆徵米,攲枕夜听儿读书。驾驷乘骢非我事,不如醉兀小肩舆。
冉冉夕阳红隔雨,悠悠野水碧连天。山分秋色归红叶,风约蘋香入钓船。
钟鼓园林已如此,衣冠文物故依然。当歌对酒肠堪断,倒著乌巾且醉眠。
八十一年休,云何不首丘。岂无商女恨,肯作贾胡留。
书籍从人卖,田园有子收。乌聊山在望,风雪去悠悠。
元亮真止酒,昭文不鼓琴。文章成小伎,道德负初心。
故友凋零尽,中年感慨深。从来麋鹿性,只是爱山林。
驲骑中宵至,圜扉彻晓空。天恩何旷荡,春意亦冲融。
灯火千家市,弦歌一亩宫。明知和气聚,瑞雪舞东风。
旅食无生计,卑栖奈若何。饭惟供脱粟,衣未补香莎。
户外履常满,床头金不多。老为文学掾,一似旧恩科。
仙人初剪水,欲下复迟迟。半夜忽自落,东风竟不知。
无香黏客袖,有意补春枝。却忆江南柳,飘绵送子时。
倦游懒著小乌巾,短发丝丝雪满簪。信手拈书聊慰眼,转头忘事太无心。
笑他杜老频看镜,爱我昭文不鼓琴。喜有山林方外友,时携佳纸索新吟。
期修玩事在杭州,月夕那知常滞留。纵有侯芭常载酒,惜无李白共登楼。
蛩催织妇贫非懒,云掩霜娥老似羞。应笑山翁痴守待,满身风露冷貂裘。
五山翔凤集东庐,花竹园池可隐居。奕代文声传学馆,大书义字式门闾。
埙篪雅奏和为贵,樽俎清言乐有馀。车笠重逢当一笑,白眉青眼尚如初。
风雪飘萧季子裘,大江西溯过荆州。浑家无计归葱肆,岁晚何人付麦舟。
长子应门宽后虑,轻帆入峡及春游。明年归趁梅花发,共醉䲔仙旧酒楼。
一竿千百叶,凤尾翠交加。曾向仙坛种,和风扫落花。
请登录或注册