一入双林后,天宫事可猜。卖鱼人不厌,何处见如来。
有道只因频退步,谦和元自惯回光。不知已在青云上,尤更将身入众藏。
前人说法后人听,由来两个总无情。祇缘口耳都相似,所以流通道自成。
珍重灵知者,绵绵亘古今。人居千圣外,塔锁乱云深。
碧落杉松色,丹崖虎豹音。回光如到此,必也见师心。
忆著伊余后,呵呵笑未休。何人知此意,有语不堪酬。
春日春山里,春事尽皆春。春光照春水,春气结春云。
春客春情动,春诗春更新。唯有识春人,万劫元一春。
后念是圣,一拳打正。干戈丛里,拾得性命。
虚名虚说传来久,真语真踪示后人。虚实灼然知下落,清风千古见芳尘。
徐翁活计天真,年老无喜无嗔。参取面前桑树,乾坤不出一尘。
通身无影像,脱体露堂堂。不话非声色,何曾有短长。
河沙恒遍现,故号法中王。优昙花正开,嗅著不闻香。
出岫油然亦乘兴,倦飞随意即知还。有心知到无心域,鸟恋故林云在山。
妙体无方具遍知,近邦远利绝毫釐。根尘应念周沙界,坐断毗卢发大机。
一从三拜后,千古错流通。永日无人到,萧萧桧柏风。
石上栽花后,生涯自是春。若逢亲切问,端的不饶君。
空里形骸梦里身,梦中身世莫追寻。可怜一脉岩前水,流入人间古到今。
家家门前火把子,半夜愚夫说相似。碧天如水月如钩,古今流落闲名字。
信步游梁魏,乘时别少林。长安车马客,无限利名心。
混沌未分先剖判,生成不假阴阳煅。头角前来是好牛,皮毛更不重更换。
满目平田无寸草,饥餐渴饮无生老。威音王佛是如今,有甚众生可寻讨。
哮吼一声天地动,达人见处吾无用。坐断毗卢世界宽,自是衲僧眼皮重。
一遇知音和始齐,自馀总是闲陪从。
无情说法异盲聋,听得之人眼耳通。不但近尘并远刹,十方度尽显全功。
善养不教声色乱,素丝无染是天真。有时来此轩中坐,作个忘机混沌人。
请登录或注册