出岫油然亦乘兴,倦飞随意即知还。有心知到无心域,鸟恋故林云在山。
空里形骸梦里身,梦中身世莫追寻。可怜一脉岩前水,流入人间古到今。
青山是我身,流水为我命。养之以四时,萧然自条正。
覆育诸众生,六度自修省。栽花种菩提,拂石要安静。
不见杨柳飞,自有蒲萄影。玩之且不厌,去亦无冤竞。
一性一切性,娑婆大圆镜。
后念即圣,圣不能知。铁牛过海,石女生儿。
句义纵横那畔彰,五千馀卷总含藏。如何不觅根头意,空看枝边木叶黄。
石上栽花后,生涯自是春。若逢亲切问,端的不饶君。
葛厨松枕午窗凉,卧看风云草木香。弹指遍游尘刹尽,故山归路笑羊肠。
一住天台后,身单布亦穿。虽然筋骨露,歌笑不堪传。
百骸溃散此日言,一物长灵异时语。此日长灵犹可知,异时溃散凭谁举。
可知所以有生灭,解举方能忘取与。光明寂照遍河沙,慎勿于中论尔汝。
家家门前火把子,半夜愚夫说相似。碧天如水月如钩,古今流落闲名字。
湛湛寒溪叠叠山,息阴投老得身闲。武陵花好春常在,渔棹歌清事不关。
眼底儿孙从富贵,樽前鬓发任斓斑。天机日有真消息,频许禅僧共往还。
无端击此沟中断,钟鼓相参无杂乱。能闻所闻非二缘,以此及此通回换。
凡夫何故作追攀,达士若为成智观。可怜流入萨婆若,醉眠尚尔排鱼贯。
清虚之理竟无身,一念归根万法平。物我顿忘全体露,个中殊不计功程。
城中应接同摩诘,云外无心似老卢。月白风清深夜坐,出家全不费工夫。
一寸灵苗手自栽,前岗后陇作良材。敢将不朽传他日,唯把青青示后来。
千人丛与万人丛,无喜无嗔耳目通。要识太原孚上座,六街钟鼓闹鼕鼕。
后念非圣,万象明镜。不假薰修,本来清净。
西别岷峨路五千,幸携瓶锡礼高禅。不材虽见频挥斧,钝足难谙再举鞭。
深咸恩光同日月,未能踪迹上林泉。明朝且出山前去,他日重来会有缘。
诸人行李处,非我君不能。我今凭子力,还与汝同心。
彼我无差忒,超然绝古今。千差非止水,生死自平沉。
对容谁不妙,拂袖省知音。不堕机前路,明明定浅深。
其如未觉了,彼我徒自侵。
去人去矣叮咛嘱,住者相承无断续。若遇知音一和时,乃知去住常充足。
请登录或注册