躤柳巴陵,竞舟汶水,后方照旧清平。看朱门紫陌,斗艾绿蒲青。
便真个、朱缯辟恶,赤符厌胜,钻纸谈兵。奈碉楼寒角,飞鸢还堕山城。
司空见惯,算如今、匕鬯非惊。但甲仗排空,虫猿尽化,无数牺牲。
水上潜龙无用,何年始起陆飞行。痛燕嬉危幕,真堪一哭同声。
岁云将暮日色瞑。乍觉风凄冷。木瘦山棱,诗中添画境。
丹枫黄楝掩映。点缀就、寒林清景。野趣横生,教人愁夜永。
社鼓神鸦,春分前后,七番谁信花风。洗根何处,移植竹溪中。
寒意犹笼锦障,苍烟外、疏雨丁东。凭阑唤,黄金带子,陪醉白头翁。
窗空。蕉未绿,黄华紫跗,罨画玲珑。看袅枝方茎,柔自成丛。
漫把辛夷相混,笔头上、喷出嫣红。黄昏后,微云淡月,清影透帘栊。
疾风寒雨过清明。迁客若为情。哀时再写江南赋,怕文章、老更无成。
柳线牵愁曼舞,桐花破冻狂生。
欲携柑酒听黄莺。烟雾锁空庭。何当尽卷顽云去,咄嗟间、野净天晴。
遮莫燥红飞散,依然湿翠争荣。
乍嗔还笑。扫却铅华更俏。靓宫妆。黛浅螺添翠,梅飞蜡点黄。
花随妃子步,诗人裕之章。姑僭金莲号,谅无妨。
社近燕归来,得意梁间语。巢幕未知危,抚此还凝伫。
玉剪掠飞花,谁似乌衣侣。转首又秋分,萧索孤情绪。
六街花火,夜幕何明瑟。灯彩幻龙姿,纵真龙、此公非叶。
百般箫鼓,鼓舞万花开,匀惨绿,点殷红,浪费天公笔。
萋萋春草,又见春波碧。忘却在天涯,倒芳樽、连浮大白。
今宵不易,悔未集诗流,吟七字,坐高台,响彻梁间柏。
一年难得清秋节。无花菊有枝堪折。把酒共题糕。兴犹湖海豪。
短长亭点缀。近远山明灭。归意满江楼。凭栏一醉休。
猩唇血抹青山面。浪把石榴诗里唤。春光莫是不曾归,踯躅花开犹绚烂。
杜鹃啼破红绡瓣。鼠璞如何浑未辨。虚名还解误山花,客路平添无限恨。
一夜西风摧万木。更何物、霜餐露宿。彭泽篱边,杜陵襟际,秀色幽堪掬。
隐逸之花差可目。羞与伍、醉红腻绿。淡泊无营,芳寒自慰,怅望人中菊。
鸟啼花落,又匆匆到了,清明时节。朔地风沙经惯受,阵阵轻寒谁怯。
字水回舟,缙云歇马,莫问何时别。烟沉蓬断,渺茫前路难说。
记自西上瞿塘,一连三载,踏遍巴山月。烽火中原烧不尽,海角天涯孤绝。
浩大乾坤,纷纷破碎,谋国嗟何拙。吴钩把定,眼中多少豪杰。
我辈虚生耳。把终身、功名误尽,问经研字。大戟长枪都不屑,枯槁自甘穷士。
真学问、安人修己。天下兴亡原本分,遇非常、奋袂先鞭起。
蓬矢发,四方志。
千山万壑经砻砥。剩如今、元龙风概,尚遭时忌。纵有词章惊海内,莫挽狂澜颓势。
劳故旧、嘉言宠异。一事无成怜坐废,怎流光、不舍还催替。
深自儆,敢忘识。
寒江漠漠嘉陵路,重游古观音殿。磬口初含,檀心未吐,蓦见枝头放焰。
殷红数点。料说法僧高,曼陀花散。碧树秾葩,未须惊绝滇南艳。
紫薇红透百日,合平分节令,春早冬晚。萼绿仙癯,牡丹娇软,争似猩唇清健。
豪华占断。判耐冷经时,众芳冠冕。涕唾随人,又谁揩倦眼。
雾髻烟鬟。明眸皓齿,一笑嫣然。似洛滨妃,似江皋女,我见犹怜。
何曾花事阑珊。又开到、酴醾万千。谁谱群芳,这般幽艳,未免遗贤。
上苑琪花,玉堂瑶草,何代移根荒圃。暗赏孤芳,却省入宫猜妒。
舒艳似、虹断霞流,放情在、水村烟浦。又无端、一角云山,紫扉黄阁透深树。
名花除净俗腐,经见江湖魏阙,风流如故。百日繁柔,合领寿星花谱。
笑群卉、开落无常,都一任、八风为主。惜花人、谁是牧之,滋味长唤杜。
独倚剪云亭,满眼雨情风色。愁话重阳高会,又天南天北。
年年今日望云山,清泪怎禁滴。依旧峨嵋原上,渺古楸寒柏。
漫愁春不住,春归去,并愁消。政雨褪妖红,风醅腻绿,夏景新描。
溪桥。树阴四合,更菰浦、深处透樱桃。水面荷珠乱掷,枝头榴火才烧。
无聊。凑趣是清宵。云月淡于绡。把长剑支颐,缦歌金缕,闲诵楚骚。
天高。谅无问处,算伤今、吊古尽徒劳。江左谁为太傅,漠南若个剽姚。
共和娇似婴儿,呱呱坠地■■■。■■■号,重翻覆鼎,便多灾祟。
唐末群藩,周衰列国,滥干纲纪。赖南天一柱,扶舆正气,诣行在,陈奇计。
直捣幽燕非策,要诸侯、自先携贰。连横合纵,说秦游楚,宣明宗旨。
一炬咸阳,关河失守,江淮无蔽。看旌旗北向,建瓴高屋,顺流而至。
谁碎珊瑚蘸瘦枝。可曾香色减芳时。耐寒依旧是冰姿。
绝美风仪矜藻饰,故遮光艳涴胭脂。个中真意少人知。
雄藩客帝,尽摧枯拉朽,目无余子。平等自由还未得,日日侵陵胡底。
边备犹虚,寇兵伺隙,缓急将无恃。频年征讨,九州依旧残碎。
徒自咄咄书空,毛锥安用,大戟长枪抵。词赋纵堪悬日月,莫补时艰狂费。
倚剑长吟,凭鞍环顾,欲问天天醉。流光难返,几乎周甲平岁。
请登录或注册