山木交柯莎满庭,马蹄且不污岩扃。篝灯对雪坐吟偈,拥裓绕泉行课经。
睡少每知茶有验,病多常怪药无灵。金园一岁一牢落,谁似孤松长自青。
水中明月轮,可玩不可觅。狝猴徒自狂,触破寒潭碧。
悟了空王法,乾坤任去留。偶为双径住,倏作九莲游。
月冷金台夜,风生玉沼秋。乡关楚江上,谁为话踪由。
青杉高簇天,仁者此安禅。双涧水回合,四山云接连。
灯分红燄远,茶点白华圆。别后为谁语,宗门玄又玄。
我住在峰顶,白云常不开。窗扉沿薜荔,门径叠莓苔。
山果猿偷去,岩花鹿献来。长年无一事,石上坐堆堆。
从教入禅今古有,从禅入教古今无。一心三观门虽别,水满千江月自孤。
烟苍苍,涛茫茫,洞庭遥遥天一方。上有七十二朵之青芙蓉,下有三万六千顷之白银浆,中有美人兮佩服金鸳鸯。
游龙车,鸣月珰,直与造化参翱翔。忆昔天风吹我登其堂,饮我以金茎八月之沆瀣,食我以昆丘五色之琳琅。
换尔精髓,涤尔肝肠,洒然心地常清凉。非独可以眇四极轻八荒,抑且可以老万古凋三光。
久不见兮空慨慷,久不见兮空慨慷!
木落湫水寒,千峰正岑寂。惟闻虎啸声,不见人行迹。
霜露湿岩莎,月轮挂空碧。此时观此心,独坐盘陀石。
谁家荒疃连平原,何处孤村带乔木。官田耕尽牛正閒,且对东风弄横玉。
名利是何物,人心不自灰。荣来终有辱,乐去可无哀。
富冢草还出,贫门花亦开。耕桑枉辛苦,须白鬓毛衰。
东西诸祖塔,曾已遍参寻。般若谩多体,涅槃惟一心。
芙蕖敷觉海,薝卜绽禅林。劫火洞然后,清芬腾古今。
门径无尘有绿苔,东风落日旧曾来。白头道者今何在,一树樱桃花自开。
双径在吴浙,实为山之雄。天目如屏拥其北,钱塘似练纡其东。
重峦叠巘不知几千万,但见五峰秀色崷崒摩青空。
下有跋陀神龙窟,上有睹史夜摩宫。晴云暖霭生岩松,朝开暮合无终穷。
祖师据此鞭麟凤,森罗万象明真宗。纳须弥兮于芥子,卷法界兮于针锋。
本源自性有常分,宁须妙用求神通。俨如鹿园与鹫岭,紫金光聚人天中。
说法至今犹未散,天华似雨飘空濛。
六户虚凝湛不摇,从教尘世自喧嚣。阶前尽日无人到,只有閒云伴寂寥。
天上日没月又出,山中叶落花还开。黄泉只见有人去,不见一人曾得回。
故园归路隔天涯,绝顶閒房且寄家。翻罢贝多山月上,一棚花影漾袈裟。
人生在世有何事,日用但教心坦平。纵是金珠充屋栋,到头难免北邙行。
穷尽波澜绝一沤,馀生甘自老扁舟。四溟高卧月如昼,閒把渔蓑枕白头。
请登录或注册