青祁适举棹,绿芷满芳洲。乱山昏渐匿,平湖晴不流。
故人久去国,此处曾同舟。烟尘西北路,望断意难休。
列岫供秋色,遥风散水文。明当思旧隐,归棹一川云。
朝露涂野草,颜色暂辉光。不知秋节去,朝露变为霜。
丹崖翠壁半空浮,秋尽铜官思一游。何限吴天白云里,心随飞雁到长洲。
忆汝草堂何许在,辟疆园里玉山陲。方床石鼎高情远,细雨茶烟清昼迟。
鸿雁来时曾会面,枇杷开后更题诗。山中容易年华暮,书史娱人总不知。
杨柳拂紫扃,芙蓉落晚汀。鸥眠沙嘴白,山近屋头青。
樽酒何劳劝,渔歌岂厌听。王维爱裴迪,联句不曾停。
山馆风清白日凉,砚池水满墨花香。青藤三尺清如玉,閒写乔松近石塘。
空山寥寥独抱琴,时过谷口之云林。自从幽人采芝去,不见鹿鸣双涧阴。
我本匡庐种莲者,奄忽飘零尘网中。衣食坐为妻子累,文章翻笑古人同。
酒醒瀑布千岩雨,恨满江波一笛风。閒共山僧语终日,挥弦送目叹飞鸿。
枇杷花开绕舍香,竹枝披拂映沧浪。旧雨故人不相遇,亦可寄书来草堂。
残雪半窗春意动,馀香一榻夜忘眠。灯前对酒须今夕,客里题诗尚旧年。
风竹萧萧还自语,寒梅的的竟谁怜。知君剩有沧浪趣,待得秋风上钓船。
请登录或注册