雪鬓庞眉咏《玉经》,宛然南极老人星。石坛帚拂青鸾尾,烟阁衣飘白鹤翎。
宝气虹光辉日角,锦囊瑶轴閟云扃。道成骑鹿三山去,瀛海茫茫万仞青。
何许开樽散旅愁,疏帘冰簟水南楼。天边远岫一黄鹄,雨里垂杨双白鸥。
閒对故人思故国,不堪归梦阻归舟。东行未见烟尘静,肠断高堂鹤发秋。
美人开宴酒如泉,满目风光碧似烟。半岭暮云犹掩冉,一林秋竹自㛹娟。
新诗每荷邀同赋,短棹相将恨未缘。会面几时还别去,百年人事总堪怜。
谁劝临行以母辞,当年苦战后人悲。祗应阳羡溪头月,曾见将军射虎时。
枫林寂寂水边村,雁子啼时归故园。舟楫暂移秋色里,郡城遥望夕岚昏。
情知远道难离别,心喜高堂得凊温。草阁无为掩扉卧,新诗还待故人言。
涧房松竹静烟霏,径里苍苔行迹稀。相与寻君《遂初赋》,江花欲落换春衣。
马卿一别四经春,裋褐萧萧入梦频。闻道东来犹未见,每因西望转伤神。
鬓丝禅榻风流在,竹色茶烟夏景新。何惜灵岩与徒步,尚疑消息未应真。
山馆荆南共苦吟,每于何处更关心。樽移曲涧花千树,门掩疏灯雪一林。
谁与情亲踰骨肉,自怜年迈惜光阴。孤城目尽云千里,惟有凄凉易满襟。
夕阳在山云在松,松间石上忆相逢。西林问讯屡有约,且可会面得从容。
数日阴雨复寒凝,沙边草阁非倦登。梅花萧条竹枝瘦,大似不禁风雪凌。
雪树参差短,寒山迢递明。春流钓台没,残照夕岚轻。
万化同澌尽,孤名似水清。谁悲范仆射,千载见交情。
请登录或注册