不才自合收身早。一座青山成潦倒。蒙头赢得日高眠,落叶满庭慵不埽。
杀人四海知多少。留住头皮贫亦好。年年种菊待花开,不道看花人渐老。
往来诗酒晋城閒,白首相看尚昔年。鸠卜一枝如我拙,骥思千里屈君贤。
床头文史犹堪乐,眼底芝兰正可怜。但愿太平身健在,西风长醉菊花前。
气压元龙百尺楼,抟空雕鹗政高秋。珥貂自属封侯相,借箸咸推决胜筹。
会计不劳谈笑了,功名未肯等閒休。并州豪侠流风在,惭愧儒冠漫白头。
澹扫胭脂碎玉团,天生异物著江干。月边标格娇增韵,雪底精神巧耐寒。
春意祇应容易见,人情还作等閒看。可怜弃置蓬蒿外,倚杖东风鼻一酸。
㶁㶁春江走怒雷。翠岩千丈立崔嵬。山英似与游人约,尽放浮云一夕开。
倾绿酒,坐苍苔。大书岁月记曾来。直将酩酊酬佳节,挽住春光不放回。
豪气消磨百尺楼。忧来一日抵三秋。故人落落晨星少,新冢累累塞草稠。
思往事,去悠悠。夕阳回首忽西流。叶声偏入愁人耳,声本无心人自愁。
浊酒一卮歌一曲,大家留住秋光。片云轻护晓来霜。
殷勤篱下菊,满意为君香。
四海干戈犹未定,此身底处安藏。醉中闻说有真乡。
便从今日数,三万六千场。
光阴输与閒人手。屈指穷冬又初九。风雪拥柴关,竹外一枝梅秀。
醅瓮熟,似笑渊明止酒。溪山旧约吾无负。便结无情岁寒友。
世味尽醇醲,掩鼻向伊慵嗅。蓬茅底,有手何妨且袖。
管领韶华成老丑,有情争似无情。芒鞋竹杖葛衣轻。
悠悠身外事,寂寂水边行。
眼底光阴犹是梦,何须身后虚名。仰天一笑绝冠缨。
东风归路稳,十里暮山青。
二月山城尚薄寒,冬衣未解叹衰残。赏心更比年时减,酒量全非旧日宽。
点点花随春共老,悠悠诗与梦俱阑。此身只合山閒了,勋业何劳镜里看。
那得茅斋一饷閒。地炉敲火试龙团。头从白后弹冠懒,脚自顽来应俗难。
尘世窄,酒杯宽。百年转首一槐安。是非臧谷何时了,隐几西窗月色寒。
千古兰亭气象豪。当时座上尽英髦。林藏修竹依山静,花逐流觞信水漂。
悲往事,乐今朝。虽无丝竹有风骚。回头一笑还尘迹,莫厌尊前醉浊醪。
请登录或注册