恰似有龙深处卧,被人惊起黑云生。
(《临池洗砚》, 见《纪事》)
故人何处望,秋色满江濆。入水溪虫乱,过桥山路分。鹤归松上月,僧入竹间云。莫惜中宵磬,从教梦里闻。
三千护塞儿,独自滞边陲。老向二毛见,秋从一叶知。地寒乡思苦,天暮角声悲。却被交亲笑,封侯未有期。
松门一径微,苔滑往来稀。半夜闻钟后,浑身带雪归。问寒僧接杖,辨语犬衔衣。又是安禅去,呼童闭竹扉。
细腰宫尽旧城摧,神女归山更不来。唯有楚江斜日里,至今犹自绕阳台。
无客不言云外见,为文长遣世间知。一声松径寒吟后,正是前山雪下时。
风急云轻鹤背寒,洞天谁道却归难。千山万水瀛洲路,何处烟飞是醮坛。
请登录或注册