首页
>
国学
>
古诗词大全
>
王洋诗词
全部
写景
咏物
春天
夏天
秋天
冬天
写雨
写雪
写风
写花
梅花
荷花
菊花
柳树
月亮
山水
写山
写水
长江
黄河
儿童
写鸟
写马
田园
边塞
地名
抒情
爱国
离别
送别
思乡
思念
爱情
励志
哲理
闺怨
悼亡
写人
老师
母亲
友情
战争
读书
惜时
婉约
豪放
诗经
民谣
节日
春节
元宵节
寒食节
清明节
端午节
七夕节
中秋节
重阳节
忧国忧民
咏史怀古
宋词精选
小学古诗
初中古诗
高中古诗
小学文言文
初中文言文
高中文言文
唐诗三百首
古诗三百首
宋词三百首
全部
写景
咏物
春天
夏天
秋天
冬天
写雨
写雪
写风
写花
梅花
荷花
菊花
柳树
月亮
山水
写山
写水
长江
黄河
儿童
写鸟
写马
田园
边塞
地名
抒情
爱国
离别
送别
思乡
思念
爱情
励志
哲理
闺怨
悼亡
写人
老师
母亲
友情
战争
读书
惜时
婉约
豪放
诗经
民谣
节日
春节
元宵节
寒食节
清明节
端午节
七夕节
中秋节
重阳节
忧国忧民
咏史怀古
宋词精选
小学古诗
初中古诗
高中古诗
小学文言文
初中文言文
高中文言文
唐诗三百首
古诗三百首
宋词三百首
王洋诗词
并宁夏季文以酒
宋代
:
王洋
溪涨蒲萄新拨醅,兴添野水入金杯。
华严居士贪幽定,一线春丝唤起床。
向下展开更多
又题琳师房刘行简给事墨竹
宋代
:
王洋
黄门给事二千粟,日割三牲亦应足。
刘翁食俎厌膻腥,千亩渭川期满腹。
顺人束简如束刍,百钱可了三日厨。
刘翁平生几两屐,可能千亩无赢馀。
独嫌纳腹未可尽,更为挥毫写清峻。
庭空月落千丈长,老柏乔松未高劲。
锦绷稚子置腹中,铁面老人凌远风。
此君族类俱得所,多事索此霜髯翁。
腹饥眼饱徒倥偬,只说饕馋疑作俑。
何以先生日照盘,更看婵娟势飞动。
末师从此唯善看,时时更为通平安。
向下展开更多
酬伯氏再用前韵
宋代
:
王洋
自方国小难回袖,不畏秦强欲奏盆。
遥想调琴堂上日,仁风曾使满千门。
向下展开更多
雨小人相凌
宋代
:
王洋
负担相随笑同,不分强习弱便相攻。
若无三尺齐民律,旷野何人是长雄。
向下展开更多
饮叶氏园亭不觉大醉欹侧诗呈德茂仰这并简二
宋代
:
王洋
步入青冥路渺赊,岚我四面照流霞。
相公未许归旄节,旅客还来看物华。
不独衰肠难胜酒,自缘饥眼乍看花。
醒来知免污茵席,端为勤劳不驾车。
向下展开更多
此日湖源回展叔颖书颇及往岁经行暨诸同志赏
宋代
:
王洋
忆昨越溪曲,官梅正发时。
追随连日饮,酬唱几篇诗。
淡伫看人意,清香许自知。
凭谁将恨寄,为说鬓成丝。
向下展开更多
酬邓子
宋代
:
王洋
我年数七十,不过春五来。
素心岁月尽,白发日夜催。
纵怀独往愿,欲去心先回。
惟思百境空,洗此一念埃。
喜逢邓仲子,妙语惊奔雷。
未登黄金台,要是白玉杯。
安能架飞车,与子相追陪。
姑借喝月术,救我年龄颓。
向下展开更多
与郑侍郎
宋代
:
王洋
还却天官尺一书,清时有味保悬车。
公年尚壮云何蚤,古道谁言今不如。
南部主开新榜丽,西清人说旧游疏。
半簪白发无拘束,不用黄精自扫除。
向下展开更多
庸斋薛微之里居时与仆为莫逆交乱后寓洛西时
宋代
:
王洋
玉润冰清久著名,长安一见眼增明。
笑谈已了关中事,慷慨还成灞上行。
桑落酒边还适意,渭城歌里莫伤情。
寄身琴鹤堂中相,早为皇家致太平。
向下展开更多
幽园即事四首
宋代
:
王洋
晓窗晴哢丁宁语,晚树幽花委曲香。
散策寻春不知远,片云作雨度回塘。
向下展开更多
陈粹中再约重阳之集即不果赴以诗寄这二首
宋代
:
王洋
酒熟招期胜士开,锦溪词伯是仙才。
衰颜野老无酬对,若有新诗却寄来。
向下展开更多
次韵周秀实见寄长篇
宋代
:
王洋
当年识君恨不早,丽句清高人缥缈。
有如商律变初秋,慢绿夭红俱一扫。
自亲兰杜袭馀芳,归爇寒炉陋昏枣。
乃知形骨纵龙钟,胜处精神不衰老。
我辞官下曾几时,囊甑虽贫未空倒。
女儿索嫁金无馀,绿过知难坐丘嫂。
人言贵贱在天公,饥饱更须关富媪。
是事姑置无相闻,瓜蓏分区竹有孙。
署风长养远林密,雨脚并合前溪浑。
伤心事虑渐消省,胡不俯仰随欣欣。
有时放意枕书卧,亦复倚杖看荷翻。
殷勤不如偶相遇,过我思同明月尊。
世间明月向人好,丞不负余余负君。
向下展开更多
次苹字韵即事
宋代
:
王洋
飘零何处是通津,陆有飞蓬水有苹。
赋禀但随升斗禄,姓名常后百千人。
趋炎未肯施先足,耐冷何须便曲身。
祗有鸣埚恐难继,此心端欲避芳尘。
向下展开更多
陈道士年十三骨气有异弈棋得妙处鲜能对者推
宋代
:
王洋
一枰局上无多岐,世人到此怀自疑。
方圆动静曾未识,生死眼前那得知。
长头道士年十三,眼如岩电光烂烂。
已将双脚落城市,犹自面目藏烟岚。
局中应答每闲暇,挥霍纷纭穷变化。
回头却笑世人疏,不认盈虚成取舍。
我闻此艺在专攻,莫起妄念思冥鸿。
冥鸿不至局已败,弓缴漫自存胸中。
我欲将君比弈秋,专持此艺从君游。
但期白黑得归处,一枰胜负吾无求。
又闻弈棋多仙侣,常向局中送寒暑。
世间利害疾转头,妙手如今向谁语。
昔时陶令曾鼓琴,为嫌弦上多繁音。
七弦除去五音断,却於此处知琴心。
我知此艺亦如此,不似推枰休刻齿。
请君长大个芒鞋,共向鹿门寻石髓。
向下展开更多
因与伯氏同一僧话武夷事作诗追寄之
宋代
:
王洋
直峰峭壁天半青,高檐张灯疑挂星。
山川势力有如此,择地信可棲仙灵。
我前解官古樵戍,志愿本欲探珠庭。
时当恢台积氛雾,一日三雨时三停。
载舟撑石逆喷浪,自谓力可登青冥。
篙工榜岸遭急洒,回宿营荒宇依祠厅。
二三道士谬告别语,云此润泽来云軿。
此闻与人诵旧说,仙官下瞩如明荧。
游占晴爽恶昏滞,官去此法当伶俜。
果还近甸阻天路,一官泛迹随飘萍。
退这昔日徙南服,祝融胜掷开仙扃。
近时苏翁失定武,太行毛发无馀开。
一晴一雨告休咎,晴者人乐阴天荆。
我意神官与人异,宜以行事分膻腥。
人如阨弃神变厌,世间利达真芳馨。
穷通兼忘扶正直,人知戒劝思常经。
有如神意本不尔,人意忘卜欺愚听。
黄钟太吕绝世韵,扣击距跃嗟短莛。
心知得路适远意,愿结茅庐当寒汀。
真游适远未可必,遥寄此语通丁宁。
向下展开更多
次曾谹父韵二首
宋代
:
王洋
以尾花笺白凤新,元和才子赋阳春。
茶山居士贪禅寂,误却江头争佩人。
向下展开更多
茶荈
宋代
:
王洋
蠹关草掩日萧收,自汲寒瓶煮涧蔬。
早愧空肠添雪乳,何须杂佩列琼琚。
往陪雪茧千重贵,顾试铅刀一割如。
风露满楼人未散,小窗应为赋归欤。
向下展开更多
又谢丁执中寄黄龙菜
宋代
:
王洋
吴山草长春暖时,吴人髻中金卷葹。
家家馈荐作寒食,贫富丰俭要适且。
富兼庶品助取醉,贫得胜具兼哦诗。
金瓶玉筹固华丽,雕章缋句真瑰奇。
西溪友生居占野,不务结屋留园葵。
岁时供给不外索,野花满院蔬本肥。
今朝怀我宁馀剂,色照匕箸光陆离。
我惭此腹负此物,但用当内无它辞。
旧闻书生饭不足,朝暮虀监只充腹。
劝餐齿颊杂宫商,若比哥舒荐梁肉。
我歌短章持报辱,恐子诗成费追逐。
好音佳惠不敢虚,寄以离骚三十六。
向下展开更多
伯氏自仪真招宝觉师住持以诗促行
宋代
:
王洋
白沙太守性多能,儒业箕裘祖佛灯。
酒减三分留待客,草高一丈远招僧。
见成斋饭非长计,创立业林是大乘。
好住沩山十年后,牯牛烂欑不须绳。
向下展开更多
因同年见过有感
宋代
:
王洋
青似春袍色发荣,变移朱此渭催成。
琴因声急弦难续,流为池平水不鸣。
神耗恐因惊宠辱,心闲请为减经营。
贫六二十年中梦,贵贱存亡欢友生。
向下展开更多
首页
上一页
下一页
尾页
0
未登录
请登录或注册
返回首页
全部分类
开运商城
会员中心
在线反馈
下载APP