灵鹊桥千叠,新蟾月半梭。遥遥云汉澹无波。想是双星今夜、渡银河。
设果庭前满,穿针户外多。小鬟低语问娇娥。不识今宵乞巧、巧如何。
阶前草色碧于油。粉蝶梦魂留。闲来偶而裁诗句,对残花、惹起新愁。
正是海棠开足,斜阳一抹红楼。
风筝犹挂树梢头。綵线不曾收。鹦哥对我喃喃说,便教人、早上帘钩。
莫被好风吹散,炉香几缕清幽。
枝头忽讶容颜改。一年一度花开谢。何苦怨东风。繁华如此终。
几番梅雨足。子满浓阴绿。万物何生成。须知天地心。
风雨夜窗寒,添得愁多少。一寸相思一寸灰,还是无心好。
底事太多情,惜别伊谁晓。不到天明不肯乾,也替人烦恼。
宵未半,月刚圆。罗衫新觉嫩凉添。秋心合并成愁字,风弄芭蕉不许眠。
小院苔浓,曲栏花放,趁风吹到窗前。那堪离别,相见又经年。
一种痴情谁觉,都爱此、草色芊芊。斜阳里,寻芳何处,风致最翩跹。
休贪春色好,匆匆过了,瘦影谁怜。剩零星残粉,冷落西园。
何不乘风化去,便从此、栩栩登仙。真超脱,芳魂差胜,叶底抱香眠。
冷冷清清,参横月落。梦魂颠倒人如醉。可怜小婢正酣眠,模糊犹认儿安睡。
重剔残灯,几番憔悴。漏声滴向心头碎。霜冷露白不知寒,和它蜡炬垂双泪。
无力支持,脱却轻棉,千条万条。看乍寒乍暖,抛残紫陌,和烟和雨,乱点红桥。
色怕泥污,肌如玉洁,妙手何人擅白描。推窗望,让谢家道蕴,咏絮才高。
春来争不魂销。更自喜、身轻分外娇。讶花间新蝶,纷纷起舞,枝头残雪,点点难消。
浅碧池塘,淡香楼阁,一望珠帘影动摇。东风好,免拖泥带水,吹上云霄。
怎怪留春留不住。窗外落红无数。零落胭脂雨。不堪回首江南路。
可惜彩云都散去。争奈风狂雨妒。辗转斜阳暮。它生莫化相思树。
罗衫抛却。底事浮云如此薄。风动帘钩。荡起潇湘十里秋。
阑干西角。又见梧桐黄叶落。夕照难留。一抹胭脂上画楼。
金钱暗掷拜嫦娥。昨夜灯花报喜多。行人依旧不曾过,更谁何。
百事无灵莫信花。
好梦惊回,梦醒人依旧。夜半风狂兼雨骤。一点残灯似豆。
关心不俟深秋。教人添得新愁。试问杏花开未,明朝且看枝头。
髫年望月深闺里。风景依然记。前年望月傍妆台。儿女喃喃灯下、笑颜开。
今年望月心如碎。洒尽思儿泪。几番望月月高悬。拜问嫦娥今夜、为谁圆。
消息漏声中。夜雨濛濛。一竿晓日透窗红。知是有人楼上坐,鬓影蓬松。
小婢唤匆匆。卷起帘栊。馀音缥缈散西东。仿佛垂杨深处去,几阵香风。
帘外鹦哥刚睡。偏又被、征鸿惊起。落叶空阶,吹来片片,冷逼一灯红细。
雨声零碎。都不管、它人憔悴。重掩银屏十二。却正是、新凉天气。
悄坐三更,罗衫轻薄,领略几分秋意。无聊情思。好梦更谁能记。
万象尽更新,消息东皇里。吹出梅花几阵香,春至人间矣。
郎谱合欢词,侬剪宜春纸。依旧今年似去年,七事从头起。
娇。清泪零零露未消。秋魂澹,玉照倩谁描。
银汉迢遥月半弯。虔陈瓜果任双鬟。鹊桥稳驾白云湾。
为诉经年离别苦,仙踪料想五更还。哪能分巧到人间。
草长蝶寻芳,风暖莺调舌。开到桃花不算春,何忍轻攀折。
燕子去仍来,明月圆还缺。不敢登楼望远人,所怕鹦哥说。
痴。累我阑干立多时。飞花去,蜂蝶已先知。
请登录或注册