诗是疑成谶,当时意已惶。一行遗道左,所愿付神伤。
天地人何待,肝肠我欲苍。亦知须一快,百计不能长。
与君身世值横流,沧海风云强忍忧。每以斯文同耿耿,宁随逝者共悠悠。
繁阴相度初知处,羁鸟归飞岂便休。行止可为知己喻,丈夫磊落待谁谋。
灯期旧忆中秋日,节物萧萧负酒杯。明月不来空等待,万家酣寐独徘徊。
从无佗越能长治,曾为江南感故哀。如此江南如此夜,弥天兵气遏云开。
矻矻成何事,攫心岁欲穷。人情各无赖,国计已三空。
群哄趋盐米,平生易圃农。战尘天地漫,还复挹儒风。
烽火遗黎共命轻,刚肠激烈向天明。梦中还我无馀怖,枕畔闻鸡是恶声。
冷落国旗新历日,凄凉杯酒故乡情。感寒不放梅花笑,一任横斜压座倾。
脉脉空相顾,盈盈只耐思。繁灯今夕意,初月女儿眉。
河汉清而浅,神光合又离。关情浑不寐,乌鹊定何枝。
去乱殊邦幸苟存,宁知兵气万方喧。瀛寰同付仓惶际,家国难分祸福门。
逝者真能忧患了,归魂终碍道途昏。玉栏花榭当时月,留得人间一梦痕。
阅世辜初愿,为家尚故乡。悠闲知苦味,忍死可佯狂。
滴泪人频怪,诗怀时自伤。如何用幽意,引梦到羲皇。
暮色风吹雨,低迷天四垂。泥涂多履迹,人影纫蛛丝。
众女汝何有,我怀人得知。挤从花市过,弦管最堪思。
朝来揽镜自成疑,卓荦依然少日姿。老我心情原不解,向人颜面自藏悲。
欢场跌宕成今日,清梦婆娑又一时。生理自怜还自笑,秋风凉叶只添诗。
千呼万呼莫来迟,了了明妆合夜窥。绝世容华珍一盼,无心明月恰相随。
蜂媒蝶使无由闹,菊影梅魂有点痴。自去自来深自在,是真是幻勿轻疑。
兵火磨心梦又寻,故山文酒仰公深。孤怀脉脉将何往,一水盈盈耐独吟。
天朴晚存谁得犯,笔风秋劲力为禁。海天自是宽无际,隐几从渠患气淫。
我欲乘鹥驾玉虬,当前碧落是神州。灵光暗与通幽愫,已负人间第一流。
隔水桃花一问津,相逢难料是伊人。重门无力关魂梦,梦与人生孰较真。
不用先生下室堂,胸中日月自平章。宵深风露无人迹,一夜蛩声沸短墙。
阳乌南没已凄清,愁雨悲风怒作声。便尔出门何所适,未须窥牖已能明。
时移动变心知愧,地老天荒世代更。幽愤为书完注老,万灵方寸有无名。
隔雾安知日已晨,一寒直觉世无春。村穷索我枯鱼肆,世难驱人半菽珍。
倾尽囊钱图饱醉,凭将杯酒已悲辛。男儿行处多慷慨,只有耕夫识过秦。
湛铨行笔纵且奇,超幽诣绝飞黄驰。哆口骇汗惊群儿,寂园绰约饶丰肌。
异彼肥厚身支离,我每读之甘如饴。子房毕竟帝者师,词必已出阮退之。
字字与世相推移,自言三十始称诗。千秋俎豆诗楚词,假手功业非须眉。
曼叔窃比周与施,自建旗鼓张京畿。鲁柯万卷不救饥,光怪裂腹蟠蛟螭。
凌纸刃发句欲飞,志正体直无匪宜。譬犹驰射神其几,质之静庵谁与归。
夜半无风进薄凉,阶凉如水泛流光。倾城灯火俱沈默,未必高楼始断肠。
乱后江山首重回,黄花满意及今开。天教人气因凉定,风卷市声随笑来。
馀活所需五升饭,豪情只要两三杯。八年独泪残宵尽,喜炮喧天自快哉。
请登录或注册