群阴侮阳德,雨阵春嘈嘈。白晓惨成夜,瓦口生飞涛。
凝云列山鞘,冷气攒衣刀。径闹有松竹,庭卧唯蓬蒿。
花淫得罪陨,莺辩知时逃。隰苗出水短,木菌随日高。
微吟雅于乐,快饮甘如膏。朱曦待未见,天盖空牢牢。
策名曾未几,奋迅出埃尘。陋巷潜心久,亨衢得意新。
君恩方责报,民业近多贫。莫学悠悠者,谋身不为人。
长檐数尺庇堂东,疏漏从来只有蓬。日影碎如秋树下,雨声初似夜船中。
竹经蠹了多垂地,箬到乾时半捲空。此处想非人所竞,众言千万莫相攻。
梵教一来东,群心日归向。土石至无情,也作披缁状。
元礼祸成钩党后,林宗身免闭门时。死非不智生非怯,同室乡邻各有宜。
尝闻有为法,佛说如梦幻。胡然窣堵波,香花耀凡眼。
君门若无禄,陈编孰能读。公庭若无法,秽德谁不足。
煦煦儒者言,沈沈小人腹。伤心勿复道,拂弦寄清曲。
江上楚花鲜,君行一黯然。居官无藉手,选部岂知贤。
廉善虽由已,亨通亦在天。都人如问我,疏懒甚当年。
江村古寺偶閒行,一饮全疑酒有灵。水底屈原应大笑,我今独醉众人醒。
平生尚倜傥,壮大苦摧折。主人能结纳,佳境为铺设。
渺杳东江来,谽谺暮云裂。倡女稍多艺,市酒且供啜。
侠气复何聊,心朋幸相悦。解冠从放荡,大呼谁挽掣。
咄哉千里足,嗟乎三寸舌。海物唤龙取,天葩令鬼折。
艳唱声非雅,戏谈理当谲。帷房笑私昵,闾巷嘲琐屑。
更鼓莫催睡,夜风才去热。俗士鲜大志,于今重小节。
内行豕在泥,外貌犬伏绁。吾侪古豪杰,方寸浴日月。
被谤肯自疑,为欢顾犹拙。放饭彼不惭,使我无齿决。
岭上櫩楹缔构新,我来登望倍凝神。可怜韬略真名将,犹与溪山作主人。
会把松心欺过雪,更凭花萼占留春。江南风物虽佳丽,争奈燕然有虏尘。
咄咄休休一世閒,百年都是浪悲欢。高谈不待傍人笑,立事须知自古难。
时见老颜来鉴里,已将生计托云端。六鳌未可挥刀斫,肯便临溪把钓竿。
数十年来预荐书,当时文行耸群儒。青衫近始沾王泽,白首从新入宦途。
四壁生涯虽寂寞,一官趋进转崎岖。楚南若是江山好,閒日犹应味道腴。
富贵责且重,惭耻心如何。贫贱事易了,饱煖幸已多。
大热火天下,虚堂枕山阿。拔俗嫌人影,考古分贤科。
漱冷齿双噤,饮香颜半酡。一跣或移日,遇狂还自歌。
去就各有志,彼此无相诃。原宪岂尝病,赐也徒来过。
大邑曰南城,唯君治道行。何曾设钩距,到底是聪明。
鼎在神奸伏,鹰来鸟雀惊。诈穷多自笑,刑重亦知平。
府史如廉士,农桑学颂声。在官嗟不久,丕绩已垂成。
岭路当过庾,州图喜得英。远人天与幸,弊俗日将清。
游刃非无地,抟风别有程。上心应寤寐,彝器待书名。
等閒荣谢已愁闻,况话三公极宠身。青史尚为今世事,朱门不是旧时人。
文章散入诸蕃口,花药留添上国春。生死交情浑易见,有谁过此为沾巾。
贫士无所务,閒眠常起迟。谩劳鸡口唤,不奈睡魔欺。
宿酒犹薰脑,朝饥未到脾。谁能空汲汲,肉食自谋惟。
行行四月晦,絺绤未能裁。天气疑无定,春寒恐再来。
袭衣从汗浃,交扇取风回。野秀深成黑,炉薰冷作媒。
年高情已淡,俗薄意多猜。李杜今何在,芳樽谁与开。
古木亭边夜响晨,饯壶重叠拥双轮。高文健笔科场手,白发青衫宦路人。
十月霜风还劈面,六街尘土会欺贫。麻源碧涧神仙地,早晚归来伴隐沦。
请登录或注册