怀抱偶然合,何云出处间。云霄既已远,丘壑岂徒閒。
海国馀黎在,饥年赋额悭。回天竟谁力,凋瘵一时还。
不见皋亭慧法师,每勤书札慰相思。蹉跎又作三年别,惭愧终无一往时。
忽忆虎溪成旧社,且寻茅屋赋新诗。关门短棹冲炎去,黄鹤峰头月上迟。
自笑逢时懒,兹行亦偶然。为贫无不可,患得敢争先。
沟壑吾生事,箪瓢可送年。寥寥故人意,三复赠行篇。
同病怜羁旅,山风想对床。相看愁去住,岂敢问行藏。
卤莽吾犹遇,飞腾子讵量。烟寒郭台畔,贳酒正相望。
辜负看花又一春,百年彊半几年身。未能徇性难违性,且复随人苦畏人。
昨日明朝江北路,千盘万折陇头尘。如痴如醉还如梦,渐觉腾腾欲任真。
风池弄小艇,偃仰芰荷丛。叶与远山碧,花将落照红。
衣裳散香泽,楼阁拟虚空。渐觉离尘世,来游净土中。
一夜无眠彻晓天,不知今日是新年。年因底事成添换,情亦无端起变迁。
已是客中重作客,何劳缘外彊除缘。安心如此能安否,愁病公然到枕边。
斯人不可作,秋望转苍苍。济水东流直,梁山北去荒。
千年同客路,一盏即吾乡。尚想登临处,当时号酒狂。
同心难得复相携,不道中途有别时。去路愁君初索莫,病躯怜我独支离。
当杯畜意浑无语,上马回头各背驰。未免有情那遣此,元来不及有情痴。
维扬归客尺书来,白下仙郎千骑回。欲话吹箫明月夜,还思落木雨花台。
新诗点捡尊前出,秘简从容烛下开。残腊过君能几日,关山留滞使人哀。
村酒不复醉,残灯影渐移。家无终岁计,人有隔年期。
肮脏知难遇,浮沉意已衰。笑怜儿绕膝,黾勉慰家慈。
春寒花事未蹉跎,西碛西溪正好过。自有閒人能作伴,从教多病不成魔。
高梁桥外千行柳,净业门前十顷波。屈指长安行乐地,其如无梦逐君何。
请登录或注册