北极高临复道低,金银台殿与云齐。山中日月开新教,海内文章忆旧题。
西涧水深龙已化,东峰树老鹤同栖。清游更拟陪诸老,绝壑天风散杖藜。
人生固恒理,万化俱同源。素抱既不展,淹留复何言。
愿期高世翁,谈道穷晨昏。空林冀有约,违己非所论。
山木烧馀远寄将,色如玄玉浅含霜。光浮上室三冬煖,气逼寒炉五夜长。
吐出葛洪惊满口,吞来豫让岂充肠。从今煨芋岩前客,笑指东风石鼎香。
古来书学宗史籀,竹简遗文象科斗。钟张真草更入神,片楮至今藏不朽。
先生下笔绝代无,鸣玉绾结青珊瑚。况闻篆隶太倔强,百金一字传东吴。
墨池浸没玄兔颖,魑魅反走空堂静。金戟交撑日月轮,银钩倒画龙蛇影。
欧虞褚薛真出群,精妙只数王右军。英姿老气欲飞动,悬珠快剑相纷纭。
呜呼百世谁复识,我今作歌重刻石。莫同茧纸旧兰亭,閟入昭陵永难得。
在昔多宿愿,志藏岩壑间。朝看飞鸟出,暮逐浮云还。
微雨南涧来,凉飙满空山。振衣千仞外,逸驾谁能攀。
可叹浮云无定栖,锡飞还向浙河西。杯从杨子江前渡,诗到生公石上题。
说法莲台花雨坠,安禅芝室夜星低。他年元亮如同社,相送无劳限虎溪。
延陵怀季子,遗迹古城东。异代丹青在,千年祭祀同。
高情思挂剑,远识纪观风。欲问吴封处,苍烟落照中。
仙人高隐五云边,煮石曾令夜不眠。世上已闻餐玉法,山中休种采芝田。
丹炉药与青猿守,瀛海书从白鹤传。歌罢洞庭明月里,祇应微响落中天。
满溪流水碧于苔,无客重登旧钓台。惟有多情沙上鸟,向人飞去又飞来。
分经莲漏下,幽径石苔封。却笑此时别,更于何日逢。
敲门思看竹,解榻爱听松。明发孤舟去,江云千万重。
请登录或注册