补陀如如,人天具瞻。现真实相,不假庄严。如莲得水,灌溉滋悦。
如水注瓶,表里洞彻。光弥觉海,香满旃檀。得大自在,作如是观。
冀北风沙古道,江南云日初昏。边徼扫清雠敌,海岳讴歌凤麟。
汴京当日归来,华山高卧云堆。世事向来错料,至今鼻息如雷。
门有车马客,光彩一何都。谓从天上来,意气倾万夫。
银鞍耀流星,丹毂夹华月。白马骄且驰,浮云递明灭。
鸣鞘赴咸阳,执戟趋承明。二十事征战,三十成功名。
出护塞上军,入典禁中直。五侯与七贵,调笑同出入。
相如早还蜀,季子终相秦。如何衡门士,抱膝长苦辛。
子曷观乎,维水有澜。其澜伊何,厥观实难。我观河江,其量弗殚。
积石岷峨,本钜力完。万折千支,潗湁瀰漫。激为大波,溁为文湍。
其来无穷,其回无端。既来既回,齐并汨攒。如车之旋,如风之抟。
浩乎沛而,莫之或干。相彼断港,潢污所敦。漂浮几何,忽焉中乾。
有斐汤君,维学是安。作亭浠厓,物无遁观。临渊者危,望洋者叹。
卓彼孟轲,是仰是钻。我诗于楹,永以弗刊。
空城雀,鸣且飞,一朝驱入罗网去,云天有路何时归。
天苍苍,地靡靡,东西相距几万里。日月来往朝夕间,游子一去何当还。
罗衣血泪红斑斑,芳尘掩镜愁朱颜。昔时送别长安道,几见春风荡芳草。
金鞍锦鞯不可期,紫燕黄鹂坐中老。知君自有心,贱妾空自怜。
一束锦字书,何能到君边。海中珊瑚泥底藕,不见青天终不朽。
鸣柝何所,南门之下。孰其司之,肃肃有仪。出日自东,我柝既閒。
行道憧憧,我辟我关。日之既夕,行道涤涤。我时其闭,我柝载击。
柝声扬扬,万夫之防。一息弗戒,予职之荒。相彼高车,其禄有馀。
虑殚力劬,忧患是居。我司我柝,是力是度。贫卑之居,君子之乐。
古之抱关,亦有晨门。勿果忘哉,敬尔司存。
有侄有侄兮出幼齿,筋骨充紧兮目光如水。重城忽隳兮风尘起,掠尔家兮驱尔以徙。
短戈挥兮白刃指,母不得将兮父不得子。拦道长号兮衣载褫,山路夜行兮泥没其趾。
汝书在床兮庭有遗履,汝归何时兮而拘于彼。月光明明兮在地,鸿鹄之飞可以乘汝兮,盍归来兮故里。
空城雀,遭网罗,塌翼垂头憔悴多,不能高飞将奈何。
此二水者,实本一源。或翔而潮,或激而湍。海阔风高,云蒸雾抟。
混然同归,庶无异观。
陟彼高丘,言望新城。烟焰勃烈,金铁锵鸣噫。豺虎狉狉,啖人肝脑。
阴风薄云,僵尸横道噫。彼奔曷从,楫人相仇。牵衣蹈河,骨肉漂流噫。
负载橐囊,牛羊交驰。号哭振野,俘系累累噫。孰繁生息,而玩厥虞。
城垒葺矣,而无人乎噫。曰予有弟,孰往讯旃。河不可冯,泪下如泉噫。
白日下照,幽幽其光。孰诉上天,尔民卒痒噫。
姑苏城头乌夜啼,姑苏台上风凄凄。芙蓉露冷秋香死,美人夜泣双蛾低。
铜龙咽寒更漏促,手拨繁弦转红玉。鸳鸯飞去屧廊空,犹唱吴宫旧时曲。
吴山青青吴殿荒,麋鹿来游春草长。阖闾门户东风起,年年花落愁西子。
高堂帟帐围暖烟,繁弦急管喧两筵。主人敬客奉觞酒,再拜客前百千寿。
玻瓈鸭绿鹅乳黄,紫檀夜压松花香。吴姬窈窕解歌舞,眉黛娇春凝煖光。
古来豪杰重然诺,意气相倾等山岳。腰间自有双吴钩,换酒醉君君莫愁。
请登录或注册