望中孤鸟入消沉,云带离愁结暮阴。万国山河有燕赵,百年风气尚辽金。
物华暗与秋容老,杯酒不随人意深。无限霜松动严壑,天教摇落助清吟。
迂疏争笑近清狂,多病筋骸可预防。久乏园蔬因种药,不留窗纸为抄方。
閒从鸟雀分晴昼,静与蛩螀共晚凉。莫道幽人好标置,北窗自古有羲皇。
溪童出门望,鸥鹭满空下。江水淡无情,尽是忘机者。
黄昏雨气浓,喜色满南亩。谁知一夜风,吹放门前柳。
行乐人生当及辰,今朝光景为谁新?林阴薄薄微露日,花气溶溶暖著人。
春色十分看欲尽,鸟声千种听难真。东风就手吹残酒,无限青山动翠鳞。
草露蛛丝晴日明,乱虫秋意有先声。屈盘未转坡陀尽,苍翠忽从怀抱生。
一径峰回失南北,两山云近异阴晴。天公若会登临意,可信伤心画得成。
太行迎马郁苍苍,两岸滩声带夕阳。霜与秋容增古淡,树因烟景恣微茫。
阅人岁月真无谓,得意江山差自强。曾记城南旧时路,十年回首尽堪伤。
遥岑一碧淡相依,野态行云共意迟。多病留侯宁复伟,长身诸葛但如痴。
相思千里尊酒尽,永啸一声小鸟悲。风袖翩翩似何处?青林西北雨来时。
迂疏不办一身谋,鬓发空添四海忧。画本流民今复见,诗家逃屋为谁留?
黄茅安得千间厦,白布空歌万里裘。政有南风曲中意,可能独醉菊花秋?
物理兴衰不可常,每从气韵见文章;谁知万古中天月,只办南楼一夜凉!
千古谁传海上山,坐令人主厌尘寰。蓬莱果有神仙在,应悔虚名落世间。
越鸟群飞朔漠滨,气机千古见真纯。纥干风景今如此,故国园林亦暮春。
精卫有情衔太华,杜鹃无血到天津。声声解堕金铜泪,未信吴儿是木人。
老岸石阑曙色分,只疑身是入山云。十年往事不回顾,百里清泉如可闻。
人世谁教有长路,坤灵终亦化尘氛。兴亡更遣陂塘在,几欲悲歌酒未醺。
诸侯负汉已堪怜,直笔何为亦魏编。却爱曹瞒台上瓦,至今犹属建安年。
削树题诗句,画沙知酒筹。他年成故事,萧散更风流。
梦觉呼童问几更,未应先作不平鸣。山深六月有秋意,夜静满城惟雨声。
四海虚名此身愧,百年浮世寸心惊。谁教檐溜如愁思,欲断还连直到明。
巧稳林亭无四邻,背山向水得天真。风光正及二三月,童子同来六七人。
十日得閒须小醉,一年最好是深春。鸟声似向花枝说,曾见无怀有此民。
碧筒和露卷晴霞,锦浪随鲸落晚沙。风趁歌声来弄叶,酒知人意要浮花。
胸中壁立三峰玉,醉里神游太一家。明日清霜看红翠,人生容易鬓成华。
路傍双石立崔嵬,曾见游人几往来。想得当年全盛日,好山横处尽楼台。
登临秋思动乡关,展尽晴波落照间。叹老自非缘白发,爱閒元不为青山。
几经分合世良苦,不管兴亡天自閒。初拟凭阑浩歌发,壮怀空与白鸥还。
请登录或注册