故人往往天禄阁,我尝梦见燃青藜。重帘月落秋燕往,九衢尘动朝鸡啼。
能传米芾书画学,稍忆卢鸿林鹤栖。繇来避世向金马,讽谏得君宁滑稽。
古木蟠幽涧,层峦叠翠台。水归苍玉峡,风引绿荷杯。
我自知鱼乐,人谁祓禊来。惜无鼠须笔,写记刻岩隈。
仙李如何竟小年,满堂图障惨风烟。青山扪虱谁同话,赤脚骑鲸自上天。
名世岂唯书画学,起家犹望孝廉船。无因得寄松花酒,一洒清明笔冢前。
监州遗爱地,御史读书堂。弦诵犹怀鲁,田园独在光。
白茅编野屋,翠竹被溪梁。欲赋淮南隐,知君意不忘。
邻近方隅洞,良常别有天。草堂朝看雨,药圃夜舂泉。
邈矣卢鸿乙,奇哉鲁仲连。君看遗世者,若个是神仙。
上党搀天入醉魂,元功有意琢云根。小于药玉荷心盏,大称霜皮木瘿樽。
藉草饮时留洞吏,隔花捧处倩山猿。殷勤更借弥明鼎,寒夜联诗酒屡温。
忽忽岁云暮,徒兴白首嗟。山留待伴雪,春禁隔年花。
把卷因遮眼,分饧且胶牙。自缘身懒惰,莫遣送穷车。
孰与言诗李髯叟,一日不见已为疏。因观故京来白下,载闻新作过黄初。
小峰待月许携被,中林放鹤要回车。杜陵醉歌不易得,岂惜华阳真逸书。
仙人元自好楼居,快展江山极目初。天上孙登一弦曲,云中梁鹄八分书。
金明海岫晨暾发,玉奏风涛夜籁虚。跪席焚香疑有待,麻姑行按小方诸。
雪作众禽惊,窗幽乱霰鸣。愕然身濩落,暮矣岁峥嵘。
松竹聊娱拙,乾坤苦忌名。故人不相贷,书札到柴荆。
十三科取士,救世岂无方。倏送孤鸿举,难追八骏骧。
金坛犹著号,碧落旧为郎。剑化丹垆在,山寒井水香。
湖水秋空玉色匀,蒹葭纤雨上纶巾。重来羊岘谁沾泪,却顾龙门不见人。
独放酒船寻鲙具,谁容狂客吐车茵。西风白羽元非用,只为人间苦障尘。
数里平冈路,仙山迹渐分。柴荆来鹊语,村落去人群。
粉阵松崩雪,涛头日濯云。不缘停仆御,直以候夫君。
曾谒西池閟殿春,赐加大国宠疏频。择婿当年郗太傅,能书今日卫夫人。
玉镜离台空掩月,宝衣堆桁暗凝尘。千秋乡中名不没,墓有通儿书老银。
山世行藏本不羁,江东节序片帆随。三朝犹是嘉平腊,一集又题丁卯诗。
赤石青林含古色,白沙翠竹照清漪。春风浩荡鸥波兴,终要南山雾豹姿。
共爱溪山住,输君胜槩多。疑将草堂画,展向镜湖波。
鹳雀深松柏,凫鹥足芰荷。更修仁知术,乡社乐婆娑。
亭下鸥波好放船,苍苍葭菼水如天。投纶渔父小垂手,化蝶秋虫大学仙。
麻纸丹书应满笈,鳊鱼紫蟹不论钱。清真逸少谁同传,独许华阳许叔玄。
请登录或注册