戏论谁知是至公,蝤蛑信美恐生风。夺胎换骨何多样,都在先生一笑中。
艰危尝尽鬓成丝,转觉繁华不可期。几度哀歌仰天问,何如还我未生时。
王生非狂者,乃以善哭称。每至欲悲时,不閒醉与醒。
音词初恻怆,涕泗随纵横。问之无所言,坐客笑且惊。
王生不暇恤,若出诸其诚。嗟我与生友,此意犹未明。
丝染动墨悲,麟亡伤孔情。韩哀峻岭陟,阮感穷途行。
涕流贾太傅,音抗唐衢生。古来哭者多,其哭非吾名。
生其偶然欤,何苦摧神形。如其果有为,为尔同发声。
得时草木竞欣荣,颇为行休惜此生。乘此乐天知浪语,看君于世未忘情。
妙理宜人入肺肝,麻姑搔痒岂胜便。世閒笔墨成何事,此老胸中具一天。
旧赏回头已隔年,高花又见出新妍。偶成浊酒狂歌会,恰又斜风细雨天。
乐事适来偏有兴,闲身当得分无缘。作诗莫怪多誇语,差比放翁先著鞭。
竹木萧森荫绿苔,幽襟自爱北轩开。主人无说吾何问,乘兴而来兴尽回。
文章自得方为贵,衣钵相传岂是真。巳觉祖师低一著,纷纷法嗣复何人。
得道由来不必劳,痴儿舍父漫逋逃。闲闲老子还多事,时向伽蓝打一遭。
俊气轻天下,高情到古人。衔杯曼卿放,下笔老坡神。
时论谁优劣,人材自屈伸。穷愁须理遣,不必泪沾巾。
妍妍掌中儿,舍我一何遽。其来谁使之,而复奄然去。
平生三举子,随灭如朝露。顾我能无悲,其如天有数。
自从学道来,众苦颇易度。有后固所期,诚无亦何惧。
人生得清安,政以累轻故。婚娶眼前劳,记遗身后虑。
百年曾几何,为此雏稚误。顾语长号妻,此理亦应谕。
孤云出岫暮鸿飞,去住悠然两不疑。我自欲归归便了,何须更说世相遗。
枉却全家仰此身,书生那是治生人。百忧耿耿填胸臆,强作欢颜慰老亲。
清晨梳短发,巳见数茎白。妻拿惊且吁,谓我应速摘。
我时笑而荅,区区亦何必。此身终委形,毁弃无足惜。
况尔毛发閒,乃欲强修饰。毕竟满头时,复将安所择。
抛却微官百自由,应无一事挂心头。销忧更借琴书力,借问先生有底忧。
山杏溪桃化棘蓁,舞台歌馆堕灰尘。春来底事堪行处,门外流莺枉唤人。
甑生尘,瓶乏粟,北风萧萧吹破屋。入门两眼何悲凉,稚子低目老妻哭。
世无鲁子敬、蔡明远之真丈夫,故应饿死填沟谷。
苍天生我亦何意,盖世功名实不足。试将短剌谒朱门,甲第纷纷厌梁肉。
百斛明珠一一圆,丝毫无恨彻中边。从渠屡受群儿谤,不害三光万古悬。
骏步由来不可追,污流馀子费奔驰。谁言直待南迁后,始是江西不幸时。
空囊无一钱,羸躯兼百疾。况味何萧条,生意浑欲失。
清晨问喧呼,亲旧作生日。我初未免俗,随分略脩饰。
举觞聊自祝,醉语尽情实。神仙恐无从,富贵安可必。
脩短卒同归,何足喜与戚。一祈粗康强,二愿早闲适。
衣食无大望,但要了晨夕。万事不我撄,一心常自得。
优游终吾身,志愿从此毕。
请登录或注册